Maar met de Belgen te beschouwen als louter epigonen van Coleman en consorten doen we hen ernstig tekort. Het New Yorkse karakter van de M-Base movement, veelal doorspekt met harmonieloze elementen van de straat (zoals rap en hiphop), wordt bij onze zuiderburen ingevuld door de erfenis van de Europese cultuur. Met name die componisten die door de tijden heen losbraken uit de strikte vormen en conventies, zoals uiteraard Stravinsky en Xenakis, maar ook Beethoven (Opus 111), Maurice Ravel en natuurlijk Domenico Scarlatti, naar wie Aka Moon een album vernoemde. Het zou ons niets verbazen als op de lessenaar van de opgroeiende Stéphane, die zelf een virtuoze pianist is!, een van de tientallen Scarlatti-boeken heeft gestaan. Diens honderden klaviersonates staan bol van de ritmische vondsten, onverwachte accenten en syncopen, en soms zelfs structuren die aan niet-Europese ritmes doen denken, met name Iberische volksdansen met Moorse invloed. Hoewel Scarlatti zijn sonates zorgvuldig noteerde, ademt zijn muziek iets improvisatorisch — veel korte motieven, onverwachte modulaties, speelse herhalingen — precies die creatieve vrijheid binnen structuur die ook het idioom van Aka Moon kenmerkt. Een idioom dat de drie vrienden gezamenlijk boetseerden, door week in week uit te improviseren in obscure jazzclubs in Brussel, maar ook door in de leer te gaan bij de Pygmeeën van Afrika en de goeroes van Karnatisch India.

Vreemde maatsoorten, onregelmatige structuren, harmonische verrassingen, ritmische asymmetrie, het zijn stuk voor stuk elementen die ook een centrale rol spelen in het werk van Galland. Zijn doel met The Rhythm Hunters is om verschillende benaderingen van ritme te incorporeren in muziek die ook harmonieus en melodieus is. Tegelijkertijd blijft hij een jazzdrummer in hart en nieren, hoewel geen typische swinger: zijn groove is organisch, ademend, altijd in beweging. Geen enkele tel staat vast, en toch klopt het – altijd. Galland speelt geen twee maten hetzelfde, als de Panta Rhei van Heraclitus, waarbij alles voortdurend in beweging is en niets hetzelfde blijft. Vrijwel nooit benadrukt hij de eerste tel van de nieuwe maatsoort, als baken voor de betrokkenen; hij speelt geen maatsoorten, hij beleeft ze, speelt ermee als een kind met lego.

We zitten op de eerste rij, met de tenen tegen het podium, pal voor Galland (die zoals elke moderne jazzdrummer aan de rechterkant staat opgesteld). We bewonderen zijn unieke sound en techniek, superlatieven schieten tekort. In zijn spel horen we formule en gevoel, brein en buik – een zeldzame combinatie. Geen rekenmachine op een eilandje, integendeel! Liefdevol en speels, en regelmatig lacht hij naar zijn bassiste, een Nederlandse genaamd Louise van den Heuvel, die is opgeleid door de drummer puur om de structuur te bewaken. Daar vliegt Galland dan als het ware vrijelijk overheen, als een Picasso met zijn organische mes over zijn werk, door het met intuïtieve streken voortdurend te herscheppen, andere dimensies toebrengend, laag over laag. Voortdurend strooiend als Le Père Fouettard met Indische tala’s, Afrikaanse polyritmiek en Balkan-structuren, en breed grijnzend het risico in het gezicht geselend.