De Senaat was het met het militaire optreden niet eens, vermoedelijk omdat Caesar langs deze weg persoonlijke macht en rijkdom nastreefde. De zucht naar rijkdom was in onze ogen ook de belangrijkste reden om in de onherbergzame Ardennen tegen de aldaar levende stammen op te rukken, teneinde een hand te leggen op de van oudsher aanwezige Keltische goudschatten. Zijn eerste inval verliep voorspoedig en er werden her en der grote Romeinse legerkampen gevestigd om de Belgische stammen -die door Caesar als ‘de dappersten van de Galliërs’ werden beschouwd- in bedwang te houden. Vervolgens trok hij op tegen Britten, aan de andere kant van het kanaal. In ons verhaal werd hij vergezeld door voornoemde Diviciacus, van wie in oude bronnen beweerd wordt dat hij enige tijd als koning van de Briste stammen regeerde.

Toen Caesar die overzeese expeditie wilde bekostigen met hoge belastingen in Belgica, kwamen de Eburonen samen met de bevriende stam van de Treveri, gevestigd bij Trier, in verzet. Onder leiding van hun koningen Ambiorix en Catuvolcus, wisten de Eburonen in de winter van 54/53 v.Chr. de Romeinse cohorten in de val te lokken in een ravijn nabij de enigmatische burcht Atuatuca. Duizenden legionairs werden genadeloos in de pan gehakt, hun generaals gedood. Na de slag om Atuatuca trokken de Eburonen samen met de Nerviërs op tegen het kamp van Cicero, de broer van de voorgenoemde redenaar. Indutiomarus koning van de Treveri, viel inmiddels het romeinse kamp van Labienus aan, dat bij de stam der Remi gelegen was (Reims).

Een in woede ontstoken Caesar keerde weerom, ontzette Cicero en dreef de Eburonen terug over de Maas. Ook de Treveri moesten zich terugtrekken en koning Indutiomarus werd -mogelijk door zijn eigen verwanten, onder leiding van schoonzoon Cingetorix, – gedood. De oude Catuvolcus beroofde zich van het leven door middel van de giftige Eihwaz (Yew of Taxus). Ambiorix wist daarentegen te ontsnappen, gebruik makend van het geheime netwerk van Silva Arduenna: de donkere wouden, venen en moerassen, bergpassen, grotten en onderaardse rivieren, de duistere sluipwegen, waar de Romeinse achtervolgers hopeloos verdwaalden. Op de hielen gezeten door de Romeinse special forces, wie weet onder leiding van Marcus Antonius (?), vluchtte hij tenslotte met de Schat van de Eburonen over de Rijn. Caesar gaf de achtervolging op, maar nam wraak op de bevolking. Om de schande van de nederlaag uit te wissen en een voorbeeld te stellen voor andere opstandige barbaren, gaf hij -blijkens zijn verhaal in De Bello Gallico met zeker genoegen- het bevel de Eburonen met wortel en tak uit te roeien.