Tekst: Storm Bakker

We beluisteren de plaat midden in de nacht met schijt aan de buren. Mag ook wel een keer, temidden van alle ellende. Het betreft tenslotte het kersverse album van gitarist/componist John McLaughlin, een kleinood dat a priori al 5 sterren verdient. Plus een ster extra, omdat het album is opgedragen aan zijn vriend en muzikale evenknie op piano, de recent overleden meesterpianist Chick Corea.

Prophet of love

Ter herinnering: we hebben het over de man die eind zestig/begin zeventig met Miles Davis, Tony Williams en zijn eigen Mahavishnu Orchestra (met onder meer Jan Hammer en Billy Cobham) de Amerikaanse jazz electrificeerde, sommigen zeggen: electrocuteerde. Hij is er evenveel om verguisd en gehaat, als bewonderd en bewierookt. De liefhebbers van odd-meter jazzrock vereren hem als een god in mensgedaante, ‘a prophet of love’, die met Shakti als eerste een geloofwaardige brug sloeg tussen de muziek van het westen en het oosten. Pat Metheny daarentegen gaf ooit te kennen dat hij het in die tijd, toen hij zelf doorbrak bij Gary Burton en met 19 jaar de jongste docent van Berklee aller tijden werd, vreselijk had gevonden dat iedereen in het kielzog van deze Brit ging scheuren. Bron onbekend, maar we hebben het 30 jaar terug ergens gelezen.

Houthakker

De discussie is wereldwijd, en woedt ook al een halve eeuw in Nederland. Maestro Eef Albers laat geen kans onbenut om The Dance of Maya te spelen. Voor de jonge Angelo Boltini, de talentvolle alumnus van het Amsterdams Conservatorium, is er geen hogere macht dan John McLaughlin. Ook voor ondergetekende was het boek met Mahavishnu’s eigen partituren de bijbel. Daarentegen laat een jazzpuritein als Marius Beets genadeloze comments achter onder posts op Social Media die een geluidsfragment van John McLaughlin bevatten. Zoals “wat een tyfusherrie” onder een bootleg-jam met Jimi Hendrix. Zelfs Hans Dulfer, toch niet de fijnzinnigste onder de saxofonisten, kreeg kritiek toen hij eind jaren 60 “die houthakker” (die allerlei jobs aannam om in leven te blijven, zoals koerier, verkoper en kennelijk dus broodspeler onder zijn niveau), in het Amsterdamse Paradiso in ruil voor een slaapplaats had laten meejammen. Bron? Naar eigen zeggen.

Kortom: John McLaughlin roept extreme reacties op, sinds hij als twintiger met vrienden als Gordon Beck, Kenny Wheeler en Jack Bruce de scene in Londen onveilig maakte. Mensen houden van hem of haten hem; zelden tot nooit wordt hij lafjes gedoogd. Ook de grote Miles Davis werd aangevallen inzake het aantrekken van de onconventionele gitarist met de rauwe sound en verrassende ingevingen. “John is no more a rock player than I’m a rock trumpet player”, schijnt hij gezegd te hebben. De vooraanstaande musicoloog Michael Ullman refereert er nog maar eens aan in zijn artikel over het nieuwe album op de website ArtsFuse. “I hear both sides of McLaughlin on his new album, Liberation Time.”

De jazzauteur is zo’n beetje de eerste die de plaat recenseert. “The disc is his defiant, even occasionally joyous, response to the Covid lockdown. In his notes, the guitarist is determined to be positive. He found himself irritated by the pandemic’s necessary restrictions on music-making. His response turned out to surprise the guitarist: “The result of this frustration was an explosion of music in my mind, which led to this recording. It would not have been possible without the enthusiasm of the musicians, their immense talents and strong connection to The Spirit.”

Dit alles gezegd hebbende, en met een goed glas wijn geïnstalleerd, drukken we dan eindelijk op de afspeelknop.